วันเสาร์ที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2560

Millennium ยุคนี้มีอะไรดี ตอน ลูกข่าง

รู้จักกันไหมเอ่ยลูกข่าง ถ้าเราคุยกับเด็กๆที่เกิดหลังยุค Millennium เด็กๆคงจะงงว่าลูกข่างคืออะไร แต่ถ้าเราพูดเรื่องลูกข่างกับเด็กยุค Millennium แล้วล่ะก็ไม่มีใครไม่รู้จักลูกข่างแน่นอน

มันก็จะเป็นอะไรแหลมๆหน่อย มีอุปกรณ์ประกอบการเล่นก็คือเชือก เอามาหมุนๆ ให้เต็มแล้วเขวี้ยงออกไปให้มันหมุนๆได้นานที่สุด (แต่เขวี้ยงไม่ง่ายนะบอกก่อน) มีการเอามาแข่งกันบ้าง ใครล้มก่อนแพ้ แค่นั้นหรอ ใช่! แค่นั้น แล้วสนุกไหม ก็สนุกสิ ไม่สนุกจะได้กินข้าวกับลูกข่างหรอ ฮ่ะ!! กินข้าวกับลูกข่าง

ภาพประกอบจากอินเตร์เน็ต

ณ ย่านบางกอกน้อย ย้อนไปเมื่อตอนเราอยู่ ป.4 เด็กๆยุค Millennium  ตอนนั้นส่วนใหญ่ไม่ต้องไปเรียนพิเศษตอนเย็นกันเหมือนตอนนี้ เลิกเรียนตกเย็นขี่จักรยานกลับบ้านบ้าง เดินกลับบ้านบ้าง พ่อแม่ไปรับบ้าง กลับมาปุ๊ปวางกระเป๋าทันทีออกลาดตระเวนกับเพื่อนๆ เพื่อเล่นของเล่นต่างๆทีมันวนเวียนมาฮิตกันเป็นช่วงๆ ช่วงนั้นคือลูกข่างไง

ได้เวลานัดหมายสี่โมงเย็นเพื่อรวมตัวกัน เปิดประตูออกจากบ้านปุ๊ป เสียงแม่ตะโกนมาปั๊ป 

“อย่ากลับเกินห้าโมงนะ!!!” เราก็ตอบรับทันใด “จ้า!!!” 

ออกไปพร้อมลูกข่างคู่ใจสีส้มและสีฟ้า แต่ใจจริงๆชอบสีฟ้าเพราะคิดว่ามันแรงกว่าแล้วหมุนได้นานกกว่า ฮ่าๆๆ ไปถึงก็แบ่งทีมเพื่อทำการแข่งขันกันสุดฤทธิ์ เขวี้ยงกันไปมาในสนาม ไม่มีการพนันอะไรทั้งสิ้นแข่งกันเพื่อจะได้นานกว่าเท่านั้น ลูกข่างใครหมุนนานกว่าก็จะเป็นที่โจษจันกันไปในหมู่เด็กๆจนกว่าจะมีผู้มาล้มแชมป์  ประลองกันไปเรื่อยจนกระทั่งมีเสียงตามสายดังขึ้น “.....เวลาสิบแปดนาฬิกา ประเทศไทย รวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย....” 

โอ้โหกว่าจะรอเพลงชาติจบ จบปุ๊ป..หน้าตั้งสิครับงานนี้  โกยจ้าโกยเถอะโยม จากการแข่งขันลูกข่างก็เปลี่ยนมาเป็นวิ่งแข่งสี่คูณร้อยชิงแชมป์บางกอกน้อย ประมาณว่าใครถึงบ้านก่อนชนะ ถึงหน้าบ้านคงไม่ต้องบรรยายว่าใครยืนรอ คิดในใจคงไม่น่ารอดก้านมะยมเป็นแน่แท้ 

แต่แม่เปิดประตูเข้าบ้าน แม่ไม่ตีจ้า ยะฮู้วววว... แถมมีข้าววางอยู่ที่พื้นกับน้ำปลาขวดเล็กอีกต่างหาก  แม่บอกไปกินข้าว เรานี่ยิ้มเลยแล้วถามว่ากับข้าวล่ะแม่ แม่ตอบว่า “ลูกข่างสองอันนั่นไง”


โอ้โห ฮ่าๆๆ ตอนนั้นคิดว่าแม่ใจร้ายมากๆ แต่ความใจร้ายของแม่ที่เราคิดตอนนั้นมันสอนอะไรเราหลายอย่างนะ ทั้งเรื่องการตรงต่อเวลาที่นัดหมาย การแบ่งเวลาในการทำงาน ไม่ใช่ว่าจะเล่นอย่างเดียว ตอนนั้นไม่มีโทรศัพท์หรือไลน์เหมือนตอนนี้ นัดต้องเป็นนัด เวลาคือเวลา เล่นคือเล่นได้แต่ต้องรู้เวลา บทเรียนเรื่องลูกข่างยังคงเป็นบทเรียนสอนใจให้กับเรามาตั้งแต่ยุค Millennium  เลยทีเดียว  


ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น